Bractwo Rycerskie "Fidei Defensores"

Czekan broù obuchowo-sieczna sk³adaj¹ca siê z d³ugiego trzonka zakoùczonego siekierk¹, zwykle niewielkich rozmiarów, nieco podobna do ciupagi. Od topora bojowego czekan ró¿ni siê bardziej delikatnym, w¹skim ¿eleŸcem, wydatnym, m³otkowatym obuchem i zwykle d³u¿szym styliskiem.

W Europie czekany pojawi³y siê w epoce br¹zu. Charakteryzowa³y siê wydatnym m³oteczkiem obucha i zwykle bogatymi linearnymi i geometrycznymi zdobieniami. Szczególnie popularne by³y na terenach Europy wschodniej i œrodkowej ( m.in.w kulturze unietyckiej). Poza Europ¹ by³y broni¹ popularn¹ wœród koczowniczych jeŸdŸców Wielkiego Stepu. W okresie œredniowiecza nadal u¿ywane, choÌ wypierane przez ciê¿sze topory bojowe i miecze. Od XVI w. staj¹ siê znów popularne w krajach maj¹cych bliskie kontakty z Turcj¹, g³ównie na Wêgrzech i w Polsce. Do XVIII wieku w czekany by³a uzbrojona jazda polska. W czekanach typowo bojowych m³otek obucha czêsto by³ dodatkowo karbowany, by zapobiec zeœlizgniêciu siê przy uderzeniu w zbrojê przeciwnika.

W XVI - XVIII w. czekany ( zwane takÂże po staropolsku obuszkami ) wraz z nadziakami byÂły chĂŞtnie noszone przez polskÂą szlachtĂŞ, stanowiÂąc codziennÂą broĂą, czĂŞsto wykorzystywanÂą w czasie awantur sejmikowych i bijatyk.

Ostatnio edytowany przez Siwy (2008-05-23 10:34:43)