Czekan broñ obuchowo-sieczna sk³adaj±ca siê z d³ugiego trzonka zakoñczonego siekierk±, zwykle niewielkich rozmiarów, nieco podobna do ciupagi. Od topora bojowego czekan ró¿ni siê bardziej delikatnym, w±skim ¿ele¼cem, wydatnym, m³otkowatym obuchem i zwykle d³u¿szym styliskiem.

W Europie czekany pojawi³y siê w epoce br±zu. Charakteryzowa³y siê wydatnym m³oteczkiem obucha i zwykle bogatymi linearnymi i geometrycznymi zdobieniami. Szczególnie popularne by³y na terenach Europy wschodniej i ¶rodkowej ( m.in.w kulturze unietyckiej). Poza Europ± by³y broni± popularn± w¶ród koczowniczych je¼d¼ców Wielkiego Stepu. W okresie ¶redniowiecza nadal u¿ywane, choæ wypierane przez ciê¿sze topory bojowe i miecze. Od XVI w. staj± siê znów popularne w krajach maj±cych bliskie kontakty z Turcj±, g³ównie na Wêgrzech i w Polsce. Do XVIII wieku w czekany by³a uzbrojona jazda polska. W czekanach typowo bojowych m³otek obucha czêsto by³ dodatkowo karbowany, by zapobiec ze¶lizgniêciu siê przy uderzeniu w zbrojê przeciwnika.

W XVI - XVIII w. czekany ( zwane tak¿e po staropolsku obuszkami ) wraz z nadziakami by³y chêtnie noszone przez polsk± szlachtê, stanowi±c codzienn± broñ, czêsto wykorzystywan± w czasie awantur sejmikowych i bijatyk.